Paliwo promowe: Perspektywy bunkrowania LNG w europejskich portach

W ostatnich latach potwierdzono, że gaz ziemny jest ekologicznym paliwem. Jego zawartość siarki jest prawie zerowa, a stężenie tlenku azotu w gazach wydzielanych w procesie spalania może być zredukowane o 80 %.

Od lat jest dostępna sieć dystrybucyjna LNG na dużą skalę, dzięki której gaz jest dostępny na cały świecie, głównie dla przemysłu, wytwarzania energii oraz lokalnego użytku. Dzisiaj armatorzy również chcą używać LNG jako paliwa, ponieważ jest czysty i otwiera drogę do przestrzegania przepisów odnośnie dyrektywy siarkowej. Jednak dostępność LNG  w portach uniemożliwia szybkie przejście na gaz. Obecnie operatorzy chcą wiedzieć, czy LNG będzie dostępne w portach do których zawijają i jak operacja będzie przeprowadzana.

Ze względu na brak udogodnień LNG, cysterny LNG były korzystną alternatywą do napełniania zbiorników stosunkowo niewielkich rozmiarów. Jednak rynek potrzebuje również dużych transferów LNG na większe statki.

Procedury bunkrowania LNG nie posiadają w chwili obecnej jednego światowego standardu, jednak największe porty europejskie już rozwijają się kierunku zapewnienia możliwości transferu tego paliwa. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że większość wspomnianych portów jest zlokalizowana w strefach ECA, czyli obszarach ograniczonej emisji. Dotyczy to także portów kanadyjskich i amerykańskich.

Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (International Organization for Standardization) pracowała w międzyczasie nad wytycznymi, które zostaną opublikowane w 2014 roku. Będą one obejmowały standardy odnośnie sprzętu niezbędnego do tankowania, ocenę ryzyka, wymagania funkcjonalne, szkolenia i dokumentację.

Dotychczas operacje transferu LNG między przewoźnikiem a terminalem zostały przeprowadzone z nielicznymi incydentami związanymi z brakami w procedurach (,np. taki incydent miał miejsce).

W ciągu ostatniej dekady zostały opracowane różne metody pobierania paliwa przez statki. Była to odpowiedź na rosnący popyt na LNG w szczególności w krajach bałtyckich.

Operacje tankowania statku z cysterny są prowadzone przez standardowe samochody do przewozu LNG. Procedura bunkrowania nie jest zautomatyzowana i wiąże się z zbyt długim czasem, ponieważ zdolność pomp przenoszących z ciężarówki jest ograniczona. Niemniej jednak wykazano, że tankowanie z ciężarówki statku jest rozwiązaniem elastycznym, ponieważ można tak bunkrować wiele różnych rodzajów statków w innych częściach portu.

Alternatywnym rozwiązaniem jest stały punkt poboru paliwa na lądzie. Jest to optymalne rozwiązanie dla statków poruszających się po stałej trasie, np. promów. Ten typ tankowania następuje przy użyciu krótkich kriogenicznych sztywnych lub elastycznych rur które ostatecznie łączą statek ze stacją bunkrowania. Czas tankowania zależy od wydajności osiąganej przez pompy transferowe. Ten parametr może być regulowany. Taki sposób bunkrowania zajmuje zwykle mniej czasu od tankowania statku z cysterny. W zależności od stopnia złożoności stacji, poziomu automatyzacji wyposażenia ilość personelu może być zredukowana.

Operacje tankowania LNG ze statku na statek wykonuje się już Szwecji. Pierwsze odbyło się  na początku 2013 roku w Sztokholmie. W procesie wzięła udział mała barka bunkrująca o nazwie Seagas a LNG wpuszczano do promu Viking Grace. Niespełna dwóch godzin wymaga zatankowanie 150³ gazu. Operacja tankowania promu z barki jest wykonywana na co dzień. Pojemność LNG banki bunkrującej jest zgodna ze zużyciem paliwa promy w czasie podróży w obie strony do i z Sztokholmu (Szwecja) do Turku (Finlandia).